Aan het einde van haar studie geschiedenis realiseerde Elise zich dat een zinvolle toekomst niet langer lag in ontwikkelingswerk in Afrika (hoewel diverse keuzes in haar studie die kant op wezen), maar in het onderwijs in Nederland. En dus haalde ze haar lesbevoegdheid voor zowel geschiedenis als maatschappijleer. Dankzij de slechte arbeidsmarkt zag ze de eerste jaren van haar loopbaan een palet van scholen van binnen voor vmbo, havo en vwo, en dat combineerde ze met het ontwikkelen van lesmateriaal over slavernij, lesbrieven voor schooltelevisie en documentaires en een groot landelijk project over lesgeven over de Tweede Wereldoorlog.

Sinds 1999 werkt Elise bij het ICLON als vakdidacticus geschiedenis en lerarenopleider en een aantal jaren als ontwikkelaar van examenvragen voor het CITO. Van 2003-2016 was ze als vaksectievoorzitter havo/vwo bij het CvTE sterk betrokken bij allerlei zaken rond centrale examens, waaronder de totstandkoming van nieuwe syllabi. Van daaruit en eerder al als voorzitter van de havo/vwo-commissie van de VGN (vakvereniging voor geschiedenis) streefde ze naar grotere betrokkenheid en ‘eigenaarschap’ van docenten bij allerlei veranderingen in het onderwijs, waaronder curriculumherzieningen en toetsing. Ook werkte ze een paar jaar mee aan de kennisbasistoets voor de tweedegraads lerarenopleiding. Vanuit Euroclio (internationale organisatie voor geschiedenisonderwijs) was zij betrokken bij geschiedenisonderwijs in Engeland, Ierland, de Baltische staten, Turkije en recent Sri Lanka. Vanuit het PlatformVVVO (platform voor een aantal vakinhoudelijke verenigingen van docenten) werkte ze aan samenwerken tussen en leren van elkaar van docenten, en vooral het laten horen van de expertise van docenten bij onderwijsbeleid, zoals ondermeer bij OCW en SLO.

Vanuit het ICLON voelt Elise zich als ambassadeur verbonden met RPORijnmond. Voor de KNAW zag ze meer dan duizend  profielwerkstukken bij de voorelectie van de KNAW-Onderwijsprijs. Regelmatig verzorgt zij de basistraining coachingsvaardigheden, begeleiding van vaksecties, diverse activiteiten voor docenten binnen ONZ en jaarlijks de nascholingsdag Geschiedenis voor docenten uit het hele land. Al deze ervaringen komen van pas in de opleiding van docenten en verdere professionalisering.

Docenten leraar zien worden en hen daarin enigszins mogen begeleiden, en daarna (samen) professionaliseren ervaart Elise als een prachtig beroep. Een mooi project was bijvoorbeeld het Spoorzoekersproject: vier jaar lang kregen docenten geschiedenis uit Rijnmond, Den Haag, Leiden, Delft, Amsterdam en Den Bosch de tijd om samen te werken aan een docentenhandleiding over oral history rond migratie in de eigen omgeving voor alle middelbare scholen en alle jaren. De combinatie van samen werken en professionaliseren, ook samen met vakhistorici en erfgoedinstellingen in Nederland (en Antwerpen), waarbij de docenten tijd kregen voor dit project, werkte over het algemeen mooi voor alle betrokkenen, inclusief veel leerlingen en de mensen die zij interviewden. 

Een paar kernwoorden en kernwaarden: relevantie, ruimte om te leren, kwaliteit, didactiek van historisch denken en redeneren, burgerschap, afstemming tussen vakken, curriculumbekwaamheid, (formatief) toetsen en vooral: verbinding, plezier en passie.