Karin Aalderink: ‘Het geeft voldoening om studenten op de juiste weg te helpen’
Haar voorliefde voor China zorgde ervoor dat ze Chinees ging studeren en in haar derde studiejaar op uitwisseling ging. Als buitenlandcoördinator bij het Humanities International Office begeleidt Karin Aalderink (45) nu zelf studenten die naar het buitenland gaan.
‘Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de Chinese karakters, ik vind ze prachtig. Toen ik vijftien was had ik een vriendschap met een kok uit een Chinees restaurant, die hard zijn best deed om mij wat Chinees aan te leren. Ik snapte er natuurlijk geen bal van, maar het Chinees bleef me intrigeren. Door alle boeken die ik over China had gelezen, had ik ook een erg geromantiseerd beeld van het land en zag ik mezelf ooit als een soort Indiana Jones door dat prachtige land struinen. Dat liep niet helemaal zoals gepland…’
Platteland, plastic zakken en peentjes zweten
‘Mijn eerste keer in Peking veroorzaakte namelijk een enorme cultuurshock. Dit was in mijn derde studiejaar. Bij aankomst was alles om me heen helemaal plat, net zoals in Nederland. De plastic zakken hingen in de bomen en het was er ont-zet-tend heet. Een hele teleurstelling, want ik verwachtte van die mooie grote bergen en het liefst nog de Chinese muur die erdoor heen liep.
Eenmaal op de campus aangekomen sprak ik mijn eerste zinnen in het Chinees. Dat ging helemaal mis, want ik legde de toon verkeerd, waardoor de betekenis van de zin heel anders werd. Dat ik mijn allereerste zin na twee jaar keihard studeren nog niet eens foutloos uit mijn mond kon krijgen, frustreerde mij enorm. Al vrij snel dacht ik: ‘Nee, dit is niks voor mij. Ik ga terug naar Nederland.’ Maar de opleiding heeft me toen overtuigd om te blijven en in de zomer vond ik het vreselijk om weer naar huis te gaan.’
‘Onze studenten vind ik erg dapper’
‘Mijn eigen buitenlandervaring heeft er in zekere zin voor gezorgd dat ik dit werk ben gaan doen. Na mijn studie heb ik een poosje voor het (inmiddels opgeheven) Sinologisch instituut gewerkt, een soort kenniscentrum over China. Sinds 2006 werk ik bij de voorloper van het Humanities International Office. Ik vind de studenten die wij nu wegsturen erg dapper. Ze moeten vooraf veel zelf regelen, sommigen gaan vaak helemaal alleen naar een plek waar ze nog nooit zijn geweest en zijn daar vaak de enige Nederlander. Best spannend, lijkt me.
Samen met mijn collega’s coördineer ik twee uitwisselingsprogramma’s; het International Studies uitwisselingsprogramma en het facultaire Erasmus+ programma. Daarnaast doen we de coördinatie van drie grote beursprogramma’s. Verder geven we studenten voorlichting, bijvoorbeeld over hoe ze zich precies moeten aanmelden voor een uitwisselingsplek. En als een student geselecteerd is, begeleiden we hem of haar in dat traject en houden we contact met de betrokken partners. Ook als de student eenmaal in het buitenland is en tegen een probleem aanloopt of vragen heeft, staan we klaar. Het geeft voldoening om studenten op de juiste weg te helpen.’
Aan het nieuws gekluisterd
‘Mijn collega’s en ik maken soms veel spannende dingen mee. Zo moeten we de veiligheidssituatie in bepaalde landen goed in de gaten houden. Daarvoor volgen we het nieuws vrij intensief. Momenteel geldt er een negatief reisadvies voor een deel van Australië door de bosbranden en voor Iran vanwege de situatie rondom het anti-kernwapenverdrag. In december hebben we studenten in Hong Kong geadviseerd naar huis terug te keren vanwege de felle protesten. De universiteit heeft een helder beleid ten aanzien van de reisadviezen en samen met de afdelingen van centraal en waar relevant, de opleidingen, zorgen we ervoor dat de studenten veilig zijn en blijven. In het geval van een negatief reisadvies betekent dit dus dat de studenten voor hun studie niet naar de gebieden kunnen afreizen.
We vormen een klein team maar samen verzetten we veel werk. Desondanks houden we de sfeer goed en vangen we elkaar op als het niet meer gaat. Ik heb een fantastische band met mijn collega’s, een goede werksfeer is zo belangrijk. Waar we met z’n allen heel erg van genieten is de terugkoppeling van studenten over hun verblijf in het buitenland. Momenteel lezen we een wekelijkse blog van een student in Duitsland, de schrijfstijl is geweldig.’
Als de kinderen groot zijn...
‘Vroeger wilde ik eigenlijk verpleegkundige óf archeoloog worden. Ik vind medische zaken nog steeds heel interessant en heb wel eens gedacht aan een carrièreswitch. Maar mijn man is piloot en werkt onregelmatig, dus ik zag het mezelf niet doen om daarbovenop ook nog eens onregelmatig te werken. En archeoloog, tja – ze moet hardop lachen - ik was gewoon altijd heel erg fan van al die Tomb Raider films..!
Naast mijn werk ben ik moeder van twee kinderen van tien en acht jaar oud en ben ik penningmeester van een sportclub. Ik loop graag hard, doe aan fitness en tuinier graag in mijn kleine tuintje. Als mijn kinderen groot genoeg zijn heb ik een bucket list met dingen die ik nog wil doen, zoals: skiën en op echte noren schaatsen - dat wordt natuurlijk steeds moeilijker met de klimaatverandering – leren zeilen en het doen van een cursus Arabisch.’
In de serie Humans of Humanities, verschijnt iedere twee weken een portret van een van onze wetenschappers, medewerkers of studenten. Wie zijn zij en wat doen ze? Meer portretten en informatie vind je op deze pagina.
Lieselotte van de Ven
Mail de redactie