Elisa Meijer: ‘Ik ben opgegroeid onder de tekentafel’
Architect Elisa Meijer is het gezicht van de Humanities Campus. Ze kent alle panden, van de Reuvensplaats tot de Matthias de Vrieshof tot in de hoekjes. Al ruim drie jaar houdt ze zich als huisvestingsadviseur bezig met alles wat nodig is om een nieuwe campus te ontwikkelen.
De campus en de bewoners van het Doelencomplex
‘Waarom we het Humanities Campus project zijn begonnen? De gebouwen zijn sterk verouderd, ze hebben een technische levensduur van 40 jaar en die wordt in de loop van 2020 bereikt. Onze faculteit is gegroeid en groeit nog steeds, dus er is behoefte aan meer ruimte. We willen de nieuwe campus inrichten met een groot centraal plein met veel groen. In dit ontwerp zou er een nieuw hoofdgebouw moeten komen waar nu het wooncomplex Doelensteeg staat. Dat betekent dat de huidige bewoners van het complex alternatieve woonruimte aangeboden krijgen in de binnenstad van Leiden. De gemeente Leiden is in gesprek met de bewoners om een oplossing hiervoor te vinden. We zijn ons er heel erg van bewust dat het om hun thuisomgeving gaat en dat een verhuizing veel impact op hen heeft. Dat is ook moeilijk, ik voel met ze mee.’
De Humanities Campus in het kort
De Faculteit Geesteswetenschappen groeit. Om in de toekomst genoeg ruimte te kunnen bieden aan alle medewerkers en studenten, wordt er hard gewerkt aan het realiseren van een Humanities Campus. Een campus met een groot en groen centraal plein, en meer mogelijkheden voor samenwerking en ontmoeting. Lees hier meer over het Humanities Campus project.
De navelstreng doorknippen
‘Ik groeide op in Antwerpen. Als kind tekende ik graag en ik vond het heel leuk om mijn eigen kleren te ontwerpen. Maar ik vond de bouwwereld ook erg interessant; ik heb daar van veel van meegekregen omdat mijn vader een ingenieursbureau aan huis had. In België bestaat er meer dan in Nederland een cultuur van netwerken, lunchen en feesten en ik werd daar van jongs af aan bij betrokken. Na de middelbare school ging ik Architectuur studeren in Antwerpen. De technische kant van het vak past het beste bij mij: begrotingen, technische omschrijvingen en bestekken. In België ben je verplicht om twee jaar stage te lopen tijdens je studie. Vanwege mijn vaders werk kende ik alle architecten in de omgeving van Antwerpen. Ik kon overal stage lopen, want ik stond bekend als ‘de dochter van’. Maar dat wilde ik niet, ik wilde mijn eigen pad bewandelen. Daarom heb ik brieven gestuurd naar alle architectenbureaus in Delft en er uiteindelijk daar een uitgekozen. Ik moest de navelstreng met mijn ouders doorknippen.’
Mensenmens
‘Tot de bouwcrisis heb ik bij verschillende architectenbureaus in binnen- en buitenland gewerkt. In 2012 werd ik ontslagen en moest ik op zoek naar ander werk. Ik solliciteerde op een tijdelijke vacature voor het maken van functionele omschrijvingen voor bijvoorbeeld pantry’s voor de nieuwe campus bij mijn huidige afdeling (IFZ). In die periode mocht ik ook een visie voor het Arsenaal uitwerken. Vervolgens zochten ze iemand die het Humanities Campus project ging coördineren vanuit de faculteit. Er was iemand nodig die de wensen en de eisen vanuit de faculteit zou vertegenwoordigen bij andere partijen zoals de afdeling Vastgoed en de gemeente Leiden, maar die ook intern draagvlak kon creëren voor het project. Het is mijn taak om de schakel te zijn tussen de verschillende partijen: ik adviseer over waar iedereen komt te zitten als het project klaar is, over de tussentijdse verhuizingen en waar we collegezalen en werkomgevingen kunnen plaatsen tijdens de verbouwing. Ik ga veel met mensen in gesprek en kom regelmatig langs bij overleggen om een presentatie te geven over de ontwikkelingen van de Humanities Campus. Ik moet ervoor zorgen dat de wensen en eisen van de faculteit in de verschillende deelprojecten uitgevoerd worden. Ik ben de functionalist, geen dromer. Ik benader zaken praktisch: wat is handig, wat willen de mensen die gebruik moeten maken van de panden. De adviezen leg ik dan voor aan de verschillende adviseurs van de Campus.’
Een internationaal gezin
‘Ik heb mijn man, die uit Schotland komt, leren kennen via mijn zus die destijds in Nederland woonde. We zijn uiteindelijk samen naar Parijs gegaan omdat hij daar ging werken. Onze twee kinderen zijn geboren toen we in Nederland terug woonden. Ze hebben de Belgische nationaliteit. In ons gezin is Brexit een hot item. Het is best spannend wat er gaat gebeuren. We weten nog niet wat de gevolgen zijn voor mijn man op de lange termijn, na zijn pensioen. Hij verliet Schotland op jonge leeftijd. Wij voelen ons Europeaan en we voeden onze kinderen ook zo op: we zijn één Europa. We leven hier in een internationale gemeenschap en doen ons best om te benadrukken dat iedereen gelijk is.’
In de serie Humans of Humanities, verschijnt iedere twee weken een portret van een van onze wetenschappers, medewerkers of studenten. Wie zijn zij en wat doen ze? Meer portretten en informatie vind je op deze pagina.
Femke Wouters
Mail de redactie