Zeilen zit Volvo Ocean Race-winnaar Carolijn Brouwer in het bloed
Zeg Carolijn Brouwer, dan zeg je ambitie. Dat bracht haar ver. Ze maakte als eerste vrouw deel uit van het winnende team van de Volvo Ocean Race, de zwaarste zeilrace ooit. ‘Nóg een keer meedoen? Alleen als de lat nog weer hoger ligt. Dat ik als schipper meega, bijvoorbeeld.’
Je zou denken dat Brouwer (45) tijdens haar studie Talen en culturen van Latijns Amerika vaste gast was van de Blauwe Schuit. Maar ze was het niveau van de Leidse studentenzeilvereniging toen al lang ontstegen: ze zeilde Europese en wereldkampioenschappen.
Brazilië
Brouwers ouders studeerden ook in Leiden. Haar vader werd geoloog – die opleiding werd in Leiden later opgeheven – en nam zijn gezin mee naar Brazilië. Daar pakte het zeilen haar bij de kladden. Toen ze dertien was keerde het gezin terug naar Nederland. Brouwer kan zich nog goed herinneren dat ze op de Brasem en de Kaag zeilers in een koude februarimaand bezig zag aan hun wintertraining. Ze gooide onmiddellijk de hockeystick die haar moeder voor haar had gekocht opzij en pakte het zeilen weer op. En dat ging goed. Ze ging steeds meer winnen.
Minerva
Tijdens haar studie was Brouwer lid van Minerva en woonde ze in een Minerva-meisjeshuis op de Breestraat. ‘Ik was wel een beetje een buitenbeentje, want ik was vanwege het zeilen veel weg. Maar mijn huis- en jaarclubgenoten hadden daar belangstelling én respect voor.’ Ambitie gaat met discipline, dus Brouwer studeerde ook nog behoorlijk op schema. ‘Je had nog geen regeling voor topsporters zoals nu, dus ik probeerde gewoon afspraken te maken met mijn docenten. De een had daar meer oren naar de ander. Het halen van mijn propedeuse kwam aan op twee herkansingen, want toen de examens werden gehouden, was ik er gewoon niet.’ Het lukte.
Wie
Carolijn Brouwer
Studie
Talen en culturen van Latijns-Amerika (1992-1998)
Studentenvereniging
Minerva
Favoriete plek in Leiden
'Mijn meisjesstudentenhuis Breestraat 87. Ik voelde me er altijd erg plezierig. En er was altijd wel iemand als ik thuiskwam.’
Derde Volvo Ocean Race
Na de studie vond met name haar vader dat ze aan een ordentelijke baan moest maar Brouwer praatte de blaren op haar tong om een jaar uitsluitend te mogen zeilen. Vader ging door de knieën ‘en het werd mijn beste jaar ooit.’ Ze werd Europees en Wereldkampioen. Toen was de strijd gestreden en in 2001/2002 nam Brouwer voor het eerst deel aan de negen maanden durende driejaarlijkse Volvo Ocean Race, toen nog in een boot die helemaal door vrouwen werd bemenst; gemengde boten waren pas dit keer voor het eerst toegestaan. Ook in 2014 was ze van de partij, wederom in een vrouwenboot. Toen eenmaal het besluit was genomen om gemengde teams toe te staan, werd dat ook gestimuleerd: er mochten maar zeven mannen per boot mee – een net te kleine bemanning – de aanvulling tot acht of negen personen moest uit vrouwen bestaan.
Teamwork
Brouwer werd voor het Chinese Dongfeng-team gevraagd door schipper Charles Caudrelier. Waarom begint een mens aan zo’n zware race. Brouwer: ‘Sir Peter Blake, die een aantal keren meedeed, noemde deze race een verslaving. Iets grijpt je. En als de race eenmaal in je bloed zit gaat ie er niet meer uit. Iedereen die aan het eind van boord stapt zegt: dit nooit meer! Maar als de gelegenheid zich weer voordoet… ‘
Zou ze zelf nog een keer meedoen? ‘Dit was de eerste keer dat ik het gevoel had: dit kunnen we winnen. Dat was de vorige keren niet het geval. Maar nu we inderdaad gewonnen hebben, zegt zomaar nóg een keer deelnemen me niet zoveel. Dan zou er een grotere uitdaging moeten zijn in de vorm van een andere rol. Strateeg/tacticus of schipper. Mijn familie zit er niet op te wachten, die is blij dat het voorbij is.’
Begrijpelijk, want zowel in deze als in de vorige race sloeg een bemanningslid van een van de boten in zwaar weer overboord en werd niet meer teruggevonden. Met name het traject over de Zuidelijke Oceaan, de ‘koningsetappe’, kan zeer ruig zijn. ‘De race is een uitdaging én een uitputtingsslag’, aldus Brouwer. ‘En dat zoek je op. Je bent extreem afhankelijk van je team, daarom is teamwork cruciaal, eigenlijk meer nog dan zeilvaardigheid.’
Gezinshereniging bij tussenstops
De Volvo Ocean Race 2017-2018 bestond uit elf etappes, variërend van 100 mijl tot 7700 mijl. De rustpauzes tussendoor variëren met de lengte van de etappes: het maximum was twee weken rust na een etappe van 22 dagen. Hoe pas je zo’n mega-exercitie in in je leven? Brouwer – getrouwd, moeder en met haar gezin wonend in Australië - vertelt dat ze altijd met zeilen bezig is. Ze doet vaak mee aan wedstrijden en kan ingehuurd worden als coach en als spreker via de Speakers Academy. Maar dit langstdurende sportevenement wereldwijd is wel een buitencategorie. Daarom had ze met Dongfeng - een grote personen- en vrachtautoproducent - uitonderhandeld dat haar echtgenoot, zoontje Kyle (5) en nanny (tevens vriendin) Petronella de Jong naar elke stopplaats konden reizen om daar te kunnen verblijven met Brouwer. ‘In Nederland zouden we vanwege Kyle al lang een flinke boete aan onze broek hebben gehad maar in Australië zijn de scholen relaxter. Daar staan ze op het standpunt dat Kyle door zijn reizen meer leert dan in de schoolbanken. Zo’n kans moet je niet torpederen, vindt men. En in die rustperiodes waren we heerlijk samen.’
Jonge zeilers coachen
Gaat Brouwer, die zich om te kunnen deelnemen aan de Olympische Spelen van 2008 tot Belgische liet naturaliseren, nog iets met haar studie doen? Het zit er niet in. ‘Je komt op een leeftijd dat je je zeilkennis en -ervaring graag wilt overbrengen op jonge mensen met dezelfde passie en ambitie als jijzelf ooit had. Dat lijkt me heel leuk.’ Heeft ze op de universiteit iets geleerd waar ze nog altijd profijt van heeft? ‘O zeker. Talen! Naast Nederlands en Engels spreek ik Spaans en Portugees, een mondje Duits en ook vrij goed Frans. Mijn Frans is juist in deze race weer goed op peil gekomen want de helft van de bemanning was Frans.’
En sommige clichés blijken gewoon wáár: vrienden voor het leven maak je bij de studentenvereniging. ‘Toen we aan het eind van de laatste etappe aankwamen in Den Haag, stonden ze daar, vroegere huisgenoten en leden van mijn jaarclub Bollos. Geweldig!’
Tekst: Corine Hendriks
Foto banner: Eloi Stichelbaut
Mail de redactie