De sprong wagen: een totaal andere carrière na je 60e
Als Europees ambtenaar kon Jan Verlaan al op zijn 53e met vervroegd pensioen. De jonge pensionado ging psychologie studeren en heeft nu zijn eigen praktijk. ‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in de verkeerde kleedkamer was beland.’
U ging als 16-jarige Nederlands studeren in Amsterdam. Was dat achteraf een verkeerde keuze?
‘Nee, zeker niet. Ik was zo’n jongetje van de taal: ik schreef voor de schoolkrant en er heeft altijd een schoolmeester in mij geschuild want ik hou erg van uitleggen. Wel twijfelde ik tussen Nederlands en Psychologie en toen raadde mijn docent Nederlands Psychologie af. Hij zei: je wordt je eigen patiënt als je die studie gaat doen. Niet dat ik problemen had, maar die studie heeft dat imago een beetje. Na mijn afstuderen keerde ik terug naar mijn eigen middelbare school als leraar Nederlands. Het was wel apart om opeens in de lerarenkamer te zitten. Sommige collega’s bleef ik nog jarenlang ‘juf’ noemen. Ik stond met plezier voor de klas maar na vijf jaar begon het me te dagen: dit wil ik niet mijn hele leven doen.’
Wat werd de volgende stap?
‘Ik ging graag op vakantie naar Luxemburg en zag het wel zitten om daar te werken. Toen werd ik vertaler voor het Europees Parlement in Luxemburg. Ik vertaalde documenten uit het Engels, Duits en Frans. Na een jaar of vijf had ik dat kunstje wel geleerd; ik kon mezelf niet verder ontwikkelen. Daarna kon ik aan de slag als voorlichter bij het Europees Parlement in Brussel en later werkte ik voor dat parlement in Den Haag. Het was boeiend om het politieke schouwspel van dichtbij mee te maken en ook in dit werk kon ik van alles uitleggen. Maar mijn grote passie was het niet. Ik was ook nooit zo eurofiel en als voorlichter moet je toch de taal van je bazen spreken.’
Wanneer kwam de omslag?
‘De studie psychologie zat al die tijd nog in mijn achterhoofd als iets dat ik ooit wilde doen. Bij het Europees Parlement kon je destijds al op je 50e met vervroegd pensioen. Toch ben ik nog even door gegaan met werken, maar begon ondertussen als avondstudent Psychologie in Leiden. Dat beviel na een paar jaar zo goed dat ik met mijn werk durfde te stoppen en fulltime aan mijn master Klinische psychologie begon. Het was heerlijk om weer terug te zijn in de collegebanken. Ik deed natuurlijk niet mee aan het studentenleven, maar er zaten meerdere oudere studenten die ook al langer aan het werk waren. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik in de verkeerde kleedkamer was beland. Wel vond ik als echte alfa statistiek moeilijk. Ik was 55 toen ik afstudeerde.’
Is het op die leeftijd niet lastig om weer werk te krijgen?
‘Dat viel mee. Het grote voordeel is dat ik een man ben in een branche waarin vrouwen sterk oververtegenwoordigd zijn. Ik solliciteerde naar een stageplek bij de GGZ Midden Holland en ik was de eerste man sinds jaren. Die plek kreeg ik dus en het beviel enorm goed. Eindelijk mocht ik cliënten met heel uiteenlopende problemen – zoals sociale fobie of getraumatiseerd door oorlog – begeleiden en helpen. Toen dacht ik: dit is waar ik het allemaal voor gedaan heb en het is de moeite waard. Als stagiair verdiende ik heel weinig en ik had natuurlijk toch de kip met de gouden eieren geslacht door met vervroegd pensioen te gaan bij het Europees Parlement.’
Hoe verliep uw nieuwe carrière toen?
‘Hierna kreeg ik een betaalde opleidingsplaats bij de GGZ en op mijn 61e haalde ik mijn registratie. Als zoon van een aannemer heb ik altijd gezegd dat ik nooit een onderneming zou beginnen maar ik begon vorig jaar, inmiddels 63, toch mijn eigen praktijk als psycholoog. Dat bevalt uitstekend. Ik bepaal zelf hoe ik werk en verspreid dat over vijf dagdelen, want fulltime wil ik niet meer werken. Inmiddels heb ik een aardige cliëntenkring; ik ben de enige vrijgevestigde psychotherapeut van Roosendaal en omgeving.’
Zou u zo’n carrièreswitch iedereen aanraden?
‘Niet zomaar. Twintig jaar geleden had ik het zelf waarschijnlijk niet gedaan. Mijn voordeel was dat ik al een financiële basis had dankzij mijn – zij het niet volledige – pensioen. Bovendien heeft een eigen praktijk ook een onzekere en soms eenzame kant omdat je geen werkomgeving met collega’s hebt. Maar ik ben heel blij met deze omslag en ik denk nog lang niet aan stoppen. Zolang ik er plezier in heb en gezond blijf, ga ik er nog vele jaren mee door.’
Jan Verlaan (1954)
Studie: Psychologie
Privé: Getrouwd, gezin met drie kinderen
Favoriete plek in Leiden: ‘Het mooie witte station, hier at ik als avondstudent vaak vlak voor mijn college.’
(LvP)