Te Beest: meer dan de man van geld en stenen
Willem te Beest, vicevoorzitter van het College van Bestuur, gaat per 1 mei met pensioen. Zijn afscheid werd op 7 april groots gevierd in de Pieterskerk. En onverwachts was er ook nog een koninklijk lintje.
Ondernemend, bekwaam, strategisch en bereikbaar. Het zijn zomaar wat woorden die rector magnificus Carel Stolker te binnen schieten als hij Willem te Beest moet kenschetsen. Te Beest, die sinds 2005 lid is van het College van Bestuur, nam afscheid in een Pieterskerk die vol zat met voormalige en huidige collega’s. In die twaalf jaar heeft hij zijn vicevoorzitterschap met verve uitgevoerd, blijkt wel uit de vele loftuitingen van de verschillende sprekers.
Liefhebber van de academie
Zo noemde Karl Dittrich, voorzitter van de Vereniging van Samenwerkende Nederlandse Universiteiten (VSNU), Te Beest een ‘liefhebber van de academie, medebewaker van het collectief van universiteiten en een olieman in de relatie met het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen’.
Voetangels
Sinds de start van zijn loopbaan in het hoger onderwijs in 1994 heeft Te Beest zich bezig gehouden met financiën, huisvesting en ICT. Daardoor had hij uitstekende dossierkennis op deze portefeuilles, die bekend staan als notoir lastig en die bezaaid liggen met voetangels. Collega’s roemen hem dan ook als een van de weinige specialisten op dat gebied in het Nederlandse hoger onderwijs.
Veilig gevoel
‘Hij gaf je een veilig gevoel, bouwde marges in en versterkte op die manier de solvabiliteit van de Universiteit Leiden’, zei Nout Wellink, oud -voorzitter van de Raad van Toezicht. ‘De toegevoegde waarde van de Raad van Toezicht voor het werk van Te Beest was daardoor vrijwel nihil’, schertste Wellink.
HUBspot
Eén van de dossiers waar Te Beest zich in het bijzonder hard voor maakte was ondernemerschap bij studenten. ‘Het is een verdienste van Te Beest dat we momenteel HUBspot hebben, een vrijplaats voor jong ondernemerschap’, zei alumnus en ondernemer Wouter Bruins. Hij bedankte Te Beest voor dit initiatief: ‘Jij ziet waar een student toe in staat is, en gaat vervolgens helpen. Zo kunnen plannen van onderop uitgroeien tot iets moois. Daarmee geef je studenten zelfvertrouwen.’
Muzikale intermezzo’s
De verschillende toespraken werden afgewisseld met muziek. Zo trad Carel Kraayenhof op, de bandoneonist die faam verwierf toen hij met zijn muziek de toenmalige Prinses Máxima tranen ontlokte tijdens haar huwelijkvoltrekking met Willem-Alexander. Het optreden viel in de smaak bij Willem te Beest, die zelf een begenadigd accordeonspeler is. Daarnaast speelde pianist Maurice van Schoonhoven enkele werken van Chopin, en trad ook het koor van het Bestuursbureau op.
LUMC-penning
Uit handen van Henk Gerla ontving Te Beest de LUMC-penning, als waardering voor zijn inbreng in de samenwerking met het Leids Universitair Medisch Centrum. ‘We zien elkaars kracht, en weten die steeds beter te benutten.’ Agnita Mur prees Te Beest omdat hij de regionale economie vooruit hielp in het samenwerkingsverband Economie071.
Geld en stenen
‘Te Beest was de man van geld en stenen’, aldus de Leidse burgemeester Henri Lenferink. ‘Dat zie je in de stad. Daarnaast was hij toegankelijk en prettig in de omgang. Hij was dan ook onontbeerlijk voor de relaties in de regio. Denk aan het Bio Science Park - onze ‘Leidse trots’ - en Economie071.’
Koninklijke onderscheiding
Als kers op de taart was er – onverwachts – ook nog een koninklijke onderscheiding. Een zichtbaar verraste Willem te Beest werd benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau. Carel Stolker diende de aanvraag in bij het Koninklijk Huis omdat Te Beest volgens hem ‘cruciaal is geweest bij de ontwikkeling en uitvoering van een aantal grote en complexe universitaire projecten’. Andere ondersteuners van de aanvraag roemen Te Beest als ‘iemand met gevoel voor de schoonheid van een klassieke oude universiteit, die dit altijd wist te verbinden aan vernieuwing en innovatie’.
Het gaat om mensen
‘Uiteindelijk gaat het allemaal om mensen,’ zei Willem te Beest, toen hij na een middag vol loftuitingen eindelijk zelf het woord nam. ‘Het is fijn dat jullie hier in groten getale aanwezig zijn. Uiteindelijk geef je door wat je zelf van anderen krijgt. Er zijn veel mensen die ervoor hebben gezorgd dat ik hier nu sta.’ Hij eindigde zijn speech met een kwinkslag: ‘Het mooiste aan de universiteit is de Leidse elegantie. Kritiek is vrijwel nooit persoonlijk. Dat komt omdat de liefde voor de universiteit altijd groter is dan de afkeer van het College van Bestuur.’
Foto boven: Willem te Beest had, zoals zijn collega's en oud-collega's van hem gewend waren, ook op zijn afscheidsfeest het laatste woord.