Kunstexpositie over gender en identiteit in Oude UB
Drie maatschappelijk geëngageerde kunstenaars, geven in een nieuwe expositie in de hal van de Oude UB hun visie op diversiteit en inclusiviteit: Diana Blok, Risk Hazekamp en Eva Spierenburg. Te zien t/m 9 december.
Samenwerking
In de expositie, getiteld Love for the Other, in You, werken de Universiteit Leiden en het Centrum Beeldende Kunst Amsterdam Zuid-Oost samen. Beide instellingen, hoe verschillend ook, houden zich bezig met de thema‘s diversiteit en inclusiviteit. De Universiteit Leiden natuurlijk in haar onderzoek en onderwijs, maar daarnaast zet zij zich in voor diversiteit en inclusiviteit onder studenten en medewerkers. Op 1 december, in de periode dat de expositie te zien is, vindt het jaarlijkse diversiteitssymposium plaats. Dit jaar met als thema: The making of an inclusive Leiden University; Do’s and don’ts.
Erkenning en uitsluiting
De drie kunstenaars onderzoeken ieder op geheel eigen wijze het begrip gender: transgender personen, gender en seksuele identiteit en de zoektocht naar de ander in jezelf. Het thema (trans)gender krijgt momenteel veel maatschappelijke aandacht. Het raakt aan de kern van het thema inclusiviteit: erkenning van de eigenheid van ieder individu, respect en ontmoeting. Het raakt ook aan uitsluiting, ongemakkelijkheid en ontkenning.
Toelichting bij de kunstwerken
Diana Blok: I challenge you to love me (2007-2015)
In 1974 verhuisde Diana Blok (Uruguay, 1954) van Latijns Amerika naar Amsterdam, waar een sfeer van vrijheid heerste die essentieel is geweest voor de ontwikkeling van haar werk. Haar zoektocht naar gender, identiteit en seksuele diversiteit heeft zich vertaald in haar fotografisch oeuvre.In (S)HE laat ze portretten zien van gay, lesbian, bisexual, transvestite, transgender, queer and intersex mensen die ze in Turkije en Brazilië (project: I challenge you to love me, 2014) ontmoette en die staan voor hun seksuele identiteit. Het Turkse project (2008) was getiteld See Through Us, het Braziliaanse (2014) I challenge you to love me. In beide landen is er nog veel werk aan de winkel voor de emancipatie van deze mensen een feit is; de Gay Pride is geen jaarlijks feest, maar een noodzakelijk protest tegen alle tegenslag en toenemend geweld. Het beeld van seksuele vrijheid dat de media scheppen van Brazilië staat ver van de dagelijkse werkelijkheid. Met het aan de orde stellen van deze complexe thematiek in een land als Turkije was Blok haar tijd vooruit. Het project getuigt van haar onverschrokkenheid. Haar beelden weerspiegelen de geportretteerden, de maker en de kijker. Zij toont de diversiteit van gender waarbij ieder individu in zijn eigen kracht staat.
Risk Hazekamp: Solitary Fruit (2012)
Het werk van Risk Hazekamp (1972) komt voort uit de verbeelding van gender in onze massamedia. Al meer dan twintig jaar ondermijnt Hazekamp de representatieve codes die worden ingezet om vrouwelijkheid en mannelijkheid te visualiseren. Meestal gebruikt ze zichzelf als model; ze neemt zoveel verschillende gedaanten aan dat de notie van één
authentiek ‘zelf’ op losse schroeven komt te staan. Solitary Fruit (2012) heeft als uitgangspunt de route die de (witte) Amerikaanse schrijver John Howard Griffin in 1959 aflegde door het diepe Zuiden van de Verenigde Staten als zogenaamde ‘zwarte’ man (met behulp van medicijnen, UV-licht en make-up). In zijn boek Black Like Me (1960) doet hij verslag van zijn reis en schrijft hij: It is the story of the persecuted, the defrauded, the feared and detested. I could have been a member of any ‘inferior’ group. Only the details would have differed. The story would be the same. Toen Hazekamp dit las, zag ze er een duidelijke uitnodiging in aan andere personen uit ‘inferieure groepen’ om zijn voorbeeld te volgen. Ze projecteerde zijn subversieve idee op het thema (trans)gender en reisde niet als vrouw, maar als man. De serie Solitary Fruit heeft niet alleen betrekking op (trans)gender op een representatief niveau, maar het behelst ook de ervaring van het zijn in een gemeenschap die van oudsher bekend staat als zeer conservatief op het punt van minderheden. Ze ondernam deze reis alleen, net als Griffin destijds.
Eva Spierenburg: Hij is eigenlijk mij (2015)
In haar werk verkent Eva Spierenburg (1987) haar eigen verhouding tot het vergankelijke lichaam, tot de moeder en de vader, tot vrouw en man. De vader van Eva Spierenburg is een aantal jaren erg aanwezig geweest in haar werk, al dan niet indirect via de afgebeelde mannen in haar schilderijen. Eind 2014 realiseerde ze zich dat haar vader meer naar de achtergrond verdween, maar dat er nog steeds voornamelijk mannen in haar werk figureerden. Dus vroeg ze zich af of ze een mannelijk alter ego voor zichzelf had gecreëerd. Om dat idee te onderzoeken maakte ze de serie Hij is eigenlijk mij. Ze beschilderde kledingstukken om eruit te zien als één van haar naakte geschilderde figuren, maakte een baard van haar eigen haar, en speelde alle mannelijke figuren in haar schilderijen uit 2014 na. Daarvan maakte ze foto's om weer overheen te schilderen, te tekenen en te krassen.
Expositie 'Love for the Other, in You'
t/m 9 december, ma t/m vr van 8.00 tot 18.00 u
Hal van de Oude UB
Rapenburg 73
Leiden
- Congres ‘The making of an inclusive Leiden University. Do's and Don'ts’ op 1 december
- Minor ‘Gender and Sexuality in Society and Culture, 2016-2017’