Als docentcoach kom je ook zelf tot nieuwe inzichten
Masterstudenten van het Leiden Leadership Programme maken in één jaar tijd een stormachtige ontwikkeling door. Dan is een docentcoach, die hen tijdens dat traject begeleidt en waar nodig bijstuurt, zeker geen overbodige luxe. Maar wie zijn deze stille krachten eigenlijk? Twee coaches vertellen.
Ze zijn geen therapeuten, willen ze beiden graag benadrukken, maar toch kunnen de gesprekken die Joanne van der Leun en Michiel Stadhouders met hun studenten voeren behoorlijk intensief en persoonlijk zijn. Dat is ook niet zo gek wanneer je je bedenkt dat de LLP-studenten een jaar lang zichzelf en hun medestudenten onder de loep nemen.
Persoonlijk leiderschap
Michiel Stadhouders, studiecoördinator bij Onderwijs- en StudentZaken (BA International Studies), is nu bijna een jaar docentcoach. ‘Leiderschap, en dan vooral persoonlijk leiderschap, spreekt mij enorm aan’, vertelt hij. ‘Het gaat mij niet om de grote mannen en vrouwen die beslissingen nemen, maar om jonge mensen kennis te laten maken met kennis over leiderschap in je eigen leven. De regie nemen en behouden, ook in je persoonlijke ontwikkeling.’
Hoogleraar Criminologie Joanne van der Leun vervult de functie al een aantal jaar. ‘Aan de start bedenken de studenten altijd wat zij voor zichzelf uit het programma willen halen. Ze doen psychologische tests en stellen een plan op. Het is mijn taak om ze tijdens die ontdekkingstocht te begeleiden.’
Eigen inzicht
Iedere docentcoach begeleidt drie à vier studenten naar eigen inzicht. Van der Leun: ‘Als studenten dat willen kunnen ze altijd individueel terecht, maar ik ben voorstander van een groepsvorm, omdat ik het belangrijk vind dat ze hun ervaringen tijdens hun ontwikkeling met elkaar delen. We zitten vaak uren te praten over wat ze meemaken, of ze hun beoogde leerdoelen halen en aan het einde kijken ze terug op het hele proces. Ik kijk steeds met ze mee, stel vragen, geef feedback. Dat zijn altijd heel leuke gesprekken. Je hebt dan ook echt een open, coachende rol, totaal anders dan die van docent.’
Voor Stadhouders is het een uitdaging om iedere student de begeleiding te bieden die hij of zij nodig heeft, afhankelijk van de situatie. Hij vertelt: ‘Doordat er ook opdrachten en deadlines zijn, ben je geneigd de student achter de broek te zitten. Maar vaak werkt dat averechts; uiteindelijk moeten ze uit zichzelf de hulpvraag stellen. Niets doen is ook een strategie, gewoon even laten aanklooien. In mijn reguliere werk als studiecoördinator werkt dat ook vaak het beste, hoewel je soms de neiging hebt alles altijd meteen op te lossen voor een student.’
Verfrissend
Het coachen heeft Van der Leun weer bewust gemaakt van allerlei processen die zij als vanzelfsprekend was gaan ervaren: ‘Door de gesprekken met de studenten ga je ook weer nadenken over jezelf. Dat kan heel verfrissend zijn. We zitten weleens met alle coaches bij elkaar, en regelmatig hoor je dan: dit zouden we eigenlijk alle studenten en docenten gunnen, juist omdat het zo anders is dan het reguliere overdragen van kennis.’
Coachen is een mooie aanvulling op het normale werk, aldus Stadhouders. ‘Het is leuk om met iets anders bezig te zijn. Natuurlijk is het handig al de coaching- en begeleidingsvaardigheden te bezitten, maar die kun je ook gedurende het proces ontwikkelen. Je moet vooral een band aan willen gaan met de studenten, hen begeleiden tijdens een ontdekkingsreis waarvan misschien pas vele jaren later zal blijken welke impact het heeft gehad.