Arrivederci, Feike e Gerrit!
Deze zomer verruilen de jonge Leidse politicologen Feike Fliervoet en Gerrit Krol hun vertrouwde bestaan als werkgroepdocent voor een onderzoeksplek in Florence. Na vele jaren te hebben gewerkt als student en vervolgens docent bij Politieke Wetenschap, worden zij promovendus aan het gerenommeerde European University Institute. Hoe hebben zij deze felbegeerde PhD-plaatsen in de wacht gesleept? Waaraan zullen Feike en Gerrit straks weemoedig terugdenken, wandelend over de Ponte Vecchio en het Piazza della Signoria? Wat gaan zij zeker niet missen? Twee ‘afzwaaiers’ vertellen hun verhaal.
Eigenwijs
Eind januari 2015 hebben wij (zonder dat van elkaar te weten) ieder een onderzoeksvoorstel ingediend bij het European University Institute (EUI), in de hoop te worden toegelaten tot hun PhD-programma. Het EUI staat hoog aangeschreven en krijgt jaarlijks een enorme hoeveelheid aanmeldingen. Daarnaast waren onze voorstellen enigszins eigenwijs; zij pastten niet naadloos in het 'EUI-profiel'. Des te groter was dan ook de vreugde toen bleek dat we de eerste grote selectieronde hadden doorstaan en op gesprek mochten komen in Florence.
Ter voorbereiding we contact gehad met ‘Leidenaars’ die aan het EUI zijn gepromoveerd. Zij gaven ons tal van goede tips, bijvoorbeeld om een 'simulatiegesprek' te houden. Zo konden we onze presentatie oefenen en kregen we een idee van de vragen die we konden verwachten. Onze collega’s Adam Chalmers, Maria Spirova en Daniel Thomas waren zo vriendelijk ons het vuur na aan de schenen te leggen en ons klaar te stomen voor de tweede ronde.
Gruwelijke spanning
Dat betaalde zich uit tijdens de echte sollictatiegesprekken. Onze presentaties gingen gesmeerd en ook het beantwoorden van de vragen (theoretisch, methodologisch en praktisch) liep van een leien dakje. Het hielp dat onze onderzoeksvoorstellen in het verlengde lagen van onze afstudeerscripties. We wisten waarover we spraken. Bovendien stonden we er volledig achter—dat moet ook wel als je vier jaar lang volledig op een onderwerp gericht zult zijn. Kennelijk hebben we deze overtuiging goed kunnen overbrengen. Wellicht heeft het feit dat we ons niet aan de ‘norm’ hebben gehouden er ook wel voor gezorgd dat we er extra uitsprongen.
Na afloop van de sollicitatiegesprekken waren we allebei redelijk tevreden, maar dat zei natuurlijk niet zoveel over onze kansen. Behalve dat er voor ieder departement een beperkt aantal plaatsen beschikbaar is en de keuzes tussen kandidaten sterk afhankelijk zijn van de voorkeuren van de verschillende supervisors, wordt bij het EUI namelijk ook gewerkt met een quota-systeem. Voor Nederlandse studenten is slechts een handjevol beurzen beschikbaar. Aangezien ons beider onderzoek bovendien gericht is op de voormalige Sovjetrepublieken, gingen we ervan uit dat we elkaars directe concurrenten waren. Zeker een van ons tweetjes zou het onderspit moeten delven...
Gelukkig, na een weekje in gruwelijke spanning gewacht te hebben, bleek dat we allebei toegelaten waren!
Onafhankelijkheidsbewegingen en autoritaire regeringen in de voormalige Sovjet-Unie
Feike gaat de komende vier jaar onderzoek doen naar de rol die instituties spelen in onafhankelijkheidsbewegingen in de voormalige Sovjet-Unie. Gerrit zal zich verdiepen in de invloed van parlementsleden en -fracties op het regeringsbeleid van autoritaire landen in dezelfde regio. Allebei koesteren we de ambitie om ons onderzoek inhoudelijk vorm te geven door middel van diepte-interviews en veldwerk in de landen die we onderzoeken.
Het is een heerlijk vooruitzicht om ons de komende periode volledig op ons onderzoek te kunnen storten, na een aantal toch wel erg drukke jaren als student en docent in Leiden. We kijken ernaar uit om vier jaar lang in een schitterende, warme, cultuur-rijke en inspirerende omgeving te vertoeven!
Ingeburgerd op de vijfde verdieping
Natuurlijk is het ook jammer dat we Leiden definitief achter ons gaan laten. Gelukkig nemen we veel mooie herinneringen mee naar Italië. Naarmate we meer ingeburgerd raakten op de vijfde verdieping van de FSW, zijn we onze (voormalige) docenten steeds meer als goede collega’s gaan zien. En we zijn ze ook beter gaan begrijpen: door onze betrokkenheid bij meerdere eerste- en tweedejaarsvakken gingen we inzien hoe intensief het werk als docent kan zijn. Dit is een onzettend leerzame ervaring geweest.
De tijdsdruk en de grote hoeveelheden nakijkwerk zullen we allerminst missen. (De kantine evenmin. Die zal naar verwachting ver voorbij worden gestreefd door de Italiaanse cuisine in Florence!) Gelukkig werd het werk ook in drukke tijden altijd opgefleurd door onze fijne kamergenoten. En we hebben natuurlijk enorm genoten van het lesgeven zelf.
Contact met de studenten
We hebben allebei met ontzettend veel plezier werkcolleges gegeven en we zullen ook het contact met de studenten erg missen. Zeker wanneer je wat langer als werkgroepdocent meedraait, is het mooi om te zien hoe studenten zich ontwikkelen van ontheemde, soms onzekere middelbare scholieren tot door de wol geverfde studenten met een kritische academische blik. De afgelopen twee jaar was het ons doel om aan dit proces een zo goed mogelijke bijdrage te leveren door ons enthousiasme voor verschillende vakken zo veel mogelijk op hen over te brengen. Hopelijk hebben we dat doel bereikt!