De 'Klinische neurofysiologie' houdt zich bezig met neurologische hulpdiagnostiek, zoals elektro-encefalografie, elektromyografie en dergelijke. Als het alleen maar ging om hulpdiagnostiek zou het zeker ook een aardig en elegant vak zijn, maar wat me er enthousiast voor maakt is de wetenschappelijke kant. Doordat het vak zich richt op het meten van neurologische functies is het bij uitstek geschikt neurologisch onderzoek van maat en getal te voorzien, en zonder dat is het nu eenmaal geen wetenschap, maar het meest spannende aspect is dat het me toestaat de vraag te stellen: 'hoe werkt dat'?

In een tijd van steeds meer kennis over genen en eiwitten lijkt begrip van regelcircuits op de achtergrond te raken, maar juist bij het zenuwstelsel kom je er niet met moleculen of losse cellen; deze nieuwe kennis zal -tot mijn genoegen- alleen maar meer vragen oproepen hoe iets werkt.

In de praktijk lopen de vragen uiteen van hoe flauwvallen nu eigenlijk werkt, wat er gebeurt in de dagen voor een migraine-aanval, waarom babies met een plexusletsel hun arm niet bewegen, tot hoe de spieren bij kataplexie geremd worden, ofwel hoe je van lachen slap kunt raken. Zolang er op eenvoudige vragen geen antwoord is blijft het vak boeiend.

Op 6 september 2002 sprak hij zijn oratie uit, getiteld: 'Hoe werkt dat? Slap van het lachen en flauw van angst'.