Interview met Carlo Beenakker over grafeen in New Scientist
Fysicus Carlo Beenakker heeft een nieuw speeltje. Verslaafd aan de puzzels die de natuur hem voorschotelt, bijt hij zich met obsessief fanatisme vast in nieuwe fysica.
Sinds een jaar is hij verslingerd aan driedimensioneel grafeen, waarin hij dingen ontdekt die geen mens eerder zag. Ontmoet de man die aan de basis staat van de volgende elektronicarevolutie.
Als Carlo Beenakker een beroepsgokker was geweest, was hij inmiddels stinkend rijk. Keer op keer wist de aan de Universiteit Leiden verbonden theoretisch-fysicus veelbelovende nieuwe natuurkundedoorbraken vroegtijdig te herkennen en er als een van de eersten mee aan de slag te gaan.
Op die manier kon het bijvoorbeeld gebeuren dat Beenakker vanaf de aftrap betrokken was bij de ontwikkeling van de quantumcomputer. En vlak nadat Nobelprijswinnaars André Geim en Konstantin Novoselov grafeen ontdekten, begon hij al met publiceren over het wondermateriaal. Nog zo’n voorbeeld: Beenakker legde de theoretische basis voor de majoranadeeltjes die de Delftse fysicus Leo Kouwenhoven later in zijn lab bouwde, iets dat Kouwenhoven weleens de Nobelprijs zou kunnen opleveren.
Je kunt dus gerust stellen dat Beenakker een neus heeft voor natuurkundesucces. Dat maakt het extra opvallend dat juist hij nu weer ‘een nieuw ding’ heeft, zoals hij het zelf zegt. Sinds afgelopen jaar stort hij zich namelijk vol overgave op zogeheten Weylsemimetalen: driedimensionale varianten van grafeen waarin vanuit natuurkundig oogpunt heel bijzondere dingen gebeuren
Bron: New Scientist, tekst: George van Hal en Jim Jansen
Lees het artikel: Bestel in de webshop van New Scientist
Lees op Blendle NL