Een stamcel is een lichaamseigen cel die onder invloed van bepaalde groeifactoren in staat is te veranderen in een of meer celtypes. Zo kunnen stamcellen zich differentiëren tot zenuwcellen, levercellen, hersencellen, of alvleeskliercellen. Stamcellen kunnen dus gebruikt worden om specifiek weefsel te kweken en in principe zieke organen vervangen.

Er zijn twee soorten stamcellen: de embryonale stamcel en de volwassen stamcel. De embryonale stamcel is de moeder van alle stamcellen en wordt uit een blastocyst gehaald, een embryo die kort daarvoor in een reageerbuis is bevrucht. Volwassen stamcellen komen voor in organen, bloed en beenmerg. Een halve eeuw geleden, toen het begrip ‘stamcel’ nog niet bestond, werden er voor bepaalde aandoeningen al beenmergtransplantaties toegepast. Embryonale stamcellen zijn superieur boven volwassen stamcellen. Ze kunnen uitgroeien tot elke willekeurige lichaamscel en kunnen ook eeuwig blijven delen. Volwassen stamcellen kunnen dat niet en het toepassingsgebied ervan is veel kleiner. In feite geldt: hoe jonger de stamcel, des te groter de mogelijkheden. Maar er schuilt ook een gevaar: embryonale stamcellen zijn weliswaar veelzijdig en hebben een enorme groeipotentie, maar kunnen zich ook ontwikkelen tot ongewenst weefsel zoals tumoren. Embryonale stamcellen moeten daarom volkomen vrij zijn van foute, niet-gedifferentieerde cellen en dat is nou precies de moeilijkheid waarmee duizenden wetenschappers wereldwijd worstelen.